Prolog "He Disappeared Like A Ghost"

Prolog

Oparłam głowę na dłoni i tępo wpatrywałam się w las, znajdujący się przede mną. Nikt nie wiedział gdzie mnie szukać i to właśnie było najlepsze, nie wyobrażam sobie tego, że ktoś mógłby odnaleźć to miejsce. Wsadziłam jedną z dłoni w kieszeń bluzy i wyłapałam małe pudełeczko pełne żyletek i chusteczki higieniczne. Powoli wyjęłam jeden metalowy przedmiot z tekturowego zabezpieczenia i odsłoniłam swój poraniony nadgarstek. Przejechałam lekko, a małe kropelki krwi wypłynęły z rany. Dawało mi to pewne ukojenie, już nawet nie czułam bólu. Oparłam głowę o drzewo, pozwalając sobie wczuć się w naturę. Usłyszałam za sobą trzask gałęzi, moją pierwszą myślą było to, że to jakieś zwierzę. Odwróciłam powoli się w tamtą stronę i zobaczyłam bladego jak ściana chłopaka. Jego oczy nic nie wyrażały, na głowie miał burzę loków, a na sobie czarne, opinające jego szczupłe nogi rurki i skórzaną kurtkę. Po chwili nie było po nim śladu. Zniknął. Już zupełnie ześwirowałam. Przycisnęłam do krwawiącej kreski chusteczkę i pozbyłam się krwi, tamując ją. Owinęłam nadgarstek bandażem, znalezionym w torbie i wstałam, zmęczona własnym życiem. Wyszłam z lasu i ruszyłam w kierunku domu, który dzieliłam z przyjaciółką. Nie patrzyłam przed siebie, bo wzrok miałam uważnie wbity w popękany, przez czas chodnik. Wyglądał, jak ja, moja dusza też była zniszczona i mimo, że każdy próbował ją naprawić nie udało się to nikomu. Jedyne czego chciałam to miłość, moim marzeniem było, pozwolić dać się temu podłemu uczuciu opleść wzdłuż i wszerz. Polecieć na skrzydłach miłości tam, gdzie nie dosięgną mnie uwagi wrednych ludzi.

Ułożyłam dłoń na pozłacanej gałce drzwi i przekręciłam ją, pchając drzwi z myślą, że się otworzą, jednak ostatnia nadzieja wyleciała ze mnie niczym powietrze z płuc, gdy nie udało mi się tego zrobić. Schyliłam się nieco, po klucz znajdujący się pod wycieraczką i uśmiechnęłam się blado, gdy zobaczyłam zdobycz, włożyłam metal do zamka, umieszczonego w drzwiach i weszłam do przedpokoju. Powitał mnie mroczny obraz widoczny na ścianie, mały chłopiec siedzący w kącie, na drugim planie znajdowała się wielka kałuża krwi i mężczyzna stojący z nożem w ręku nad jakąś kobietą. Barwy były ciemne, ogólnie wszystko było czarno białe, oprócz krwi. Obraz oprawiony był w złotą ramę i wisiał na ścianie, tak, że każdy kto wszedł do domu od razu go widział. Próbowałyśmy z Tiffany zdjąć go na każdy sposób, ale niestety nie rusza się z miejsca, tak jakby ktoś go tam przymocował i nie chciał, by kiedykolwiek go zdejmowano. To naprawdę brzmi jak w horrorze. Z tego co mi wiadomo, to ten dom zbudowano pod koniec dziewiętnastego wieku, ściany są z cegieł, tylko zostały pomalowane i dach był odnowiony. Mamy centralne, bo to też wymieniali, dom jest wykupiony na własność. Zdjęłam z nóg moje buty i ustawiłam je na przy ścianie. Kurtkę powiesiłam na wieszak i weszłam w głąb domu. Jedyne czego nienawidziłam, gdy byłam sama, to ta przeraźliwa cisza, gdzie słychać, każdy najmniejszy trzask i skrzypnięcie podłogi. Ominęłam ciemno-brązowy stolik i ruszyłam po miękkim dywanie do kuchni. Była duża, a po środku mieściła się wysepka, stanęłam na palcach i wyciągnęłam czekoladę z górnej szafki. Zgarniając po drodze sok, ruszyłam na górę, po drewnianych schodach. Na korytarzu, było tak cicho, że mogłam usłyszeć własne bicie serca. Otworzyłam białe drzwi mojego pokoju i przekroczyłam próg pomieszczenia. Moje duże łóżko znajdowało się po środku, a okno, które rozciągało się na całą ścianę, było z lewej strony. Miałam idealny widok na nasze podwórko i las, który znajdował się blisko naszego miejsca zamieszkania. Białe meble rozmieszczone były pod ścianami, a tego samego koloru, miękki dywan, pokrywał większą część podłogi. Po prawej stronie pomieszczenia znajdowały się dwie pary białych drzwi, jedne z nich do garderoby, a drugie do łazienki. Ściany miały kolor łososiowy i idealnie komponowały się z beżową pościelą. Usiadłam na łóżku i położyłam sok na szafce nocnej, a czekoladę rozpakowałam i też tam umieściłam. Wstałam i wolnym krokiem otworzyłam drzwi do łazienki, zapaliłam światło i popatrzyłam w lustro. Ukazała mi się blada twarz bez wyrazu, oczy puste i bezuczuciowe, pozbawione życia. Zajęło mi kilka chwil uświadomienie sobie, że to ja, a nie jakaś zjawa. Przymknęłam powieki i wciągnęłam powietrze przez nos. Przeczesałam włosy dłonią, lekko ciągnąc za końce, czułam się okropnie, w sensie fizycznym i psychicznym. Miałam dość. Teraz chcę umrzeć, zabić się i nigdy już nikomu nie pokazać, świat straciłby problem zwany Shaunee Sonders. Przejechałam palcem wskazującym po spierzchniętych wargach, bez wątpienia, jestem chodzącą porażką. Wyszłam z łazienki, ale zamarłam, gdy zobaczyłam tego samego chłopaka, którego widziałam w lesie, teraz byłam pewna, że mi się nie przywidział. Najbardziej mnie przestraszył fakt, że on… był przeźroczysty.

________

Witam Was na początku mojego opowiadania. Chciałam Was serdecznie zaprosić na fanfiction, dziewczyny, którą znam przez internet. W sumie poznałyśmy się przez 6obcy.pl 

Oto jej fanfic, o Harrym z One Direction, tak jak mój: i-back-for-you-darling.blogspot.com

Miałam wcześniej blogi, ale to niewypały i pisałam strasznie. 

Mam nadzieję, że po przeczytaniu prologu to opowiadanie Wam się spodoba. W sumie prolog nie wiele wnosi, ale zawsze coś :))